Rozdział 2

Muzyka

Oczami Violetty
Tak, mamy dzień misji. Jestem poddenerwowana. Niby to norma, że latam sobie na różne takie 'schadzki' zdobywam drogie przedmioty i zabijam ludzi, którzy chcą mi przeszkodzić. Ale tym razem będzie tam Leon. 
To głupie, ale on mi się ciągle podoba. Ledwo go znam, rozmawialiśmy 2 razy w ciągu trzech lat, ale wiem o nim trochę, obserwuję go nieraz i...to tak jakoś samo. 
Właśnie siedziałam w biurze i przygotowywałam się do misji. Chciałam z nim wygrać, musiałam, jeszcze nigdy nie przegrałam, mimo, że za pierwszym razem miałam dopiero 14 lat! 
Wyjęłam swoje ubrania i cały potrzebny sprzęt.

Byłam już prawie gotowa, siedziałam przy monitoringu i piłam kawę żeby się uspokoić i wyciszyć przed akcją

Oczami Leona

Nadszedł dzień misji siedziałem w swoim gabinecie i przemyślałem cały plan z 90 % szansami, bo w końcu parę razy przegrałem, ale to tylko wtedy kiedy ktoś zrobił błąd lub zachorował i wtedy wszystko diabli wzięli.  Spojrzałem na telefon 12.24 może by tak odwiedzić Castillo?

Oczami Violetty
Kończyłam pić kawę. Wszystko miałam idealnie zaplanowane, jak zawsze, nie ma opcji, żebym nie wygrała. Uśmiechałam się do siebie. Byłam już nawet ubrana w moje czarne legginsy i top, podkreślały moją figurę. Siedziałam sobie i tylko czekałam na dobrą godzinę, kiedy do środka wszedł Leon.

Oczami Leona: 

Uśmiechnąłem się wchodząc i usiadłem na przeciwko niej

 - Miła wizyta prawda?
- Nie koniecznie - zaprzeczyła.
Zasmuciłem się.
- Cieszysz się, jestem tego pewien, w końcu po co byś za mną chodziła.
- Nie chodziłam za tobą, spieprzaj. A jeśli tak było to dla własnych interesów. Trzymaj przyjaciół blisko, ale wrogów bliżej - syknęła.

- Kłamać to ty nie potrafisz - powiedziałem i uniosłem jej podbródek. - Nigdy nie umiałaś, a na pewno nie wtedy, gdy się nagle rzuciłaś.
- Daj i spokój, co? Nie mam co robić tylko śledzić cię z nudów? Zabawne. 

- Tak bardzo chciałbym ci wierzyć, ale nie po to tu przyszedłem.
- Więc po co? 

- Na pewno życzyć ci powodzenia.
- Tyle? Jeśli tak to dzięki ale to ono tobie się przyda. 

- Na prawdę miło to słyszeć, ale nie tylko po to.
- No to co jeszcze? - jęknęła.
- Tak to ty możesz sobie jęczeć w łóżku z Diego.
- Odpieprz się od moich relacji z ludźmi. To nie twoja sprawa, a poza tym nie sypiam z Diego. 

Zaśmiałem się.
- Kogo jak kogo ale mnie nie musisz oszukiwać. Przelotne uśmiechy, przytulania,  ale nie chodzi o to, że chcę dla ciebie źle, tylko o to że nie chcę, żebyś tak szybko skończyła.
- Wkurwiasz mnie - warknęła. - Mów co chciałeś. 

- Właśnie to. Ponieważ to, by się spotykać z kimś z grupy jest zakazane. Szybko możesz wylecieć, ale powodzenia, mam nadzieję że będzie po tobie - powiedziałem wstając.
- Powtarzam ci, że nic mnie z Diego nie łączy - też wstała.
- Już ci mówiłem coś, jak chcesz, zaprzeczaj.
- Nie, racja, nie muszę ci się tłumaczyć.
- Do później więc, wreszcie poczujesz co to jest rywalizacja ze mną.
-  A ty jak smakuje trawa od spodu - uśmiechnęła się.
- Ty byś mogła, jakbym cię nie uratował - puściłem do niej oczko i wyszedłem poprawiając seksownie koszulę.

Oczami Violetty

Nienawidzę go, nienawidzę go! Czemu za każdym razem ktoś musi mi to wypominać? Jest okropnym, podłym, przystojnym, pociągającym...Nie! Violetta, wróć. Masz mu skopać tyłek, właśnie zepsół ci dzień.
Wzięłam głęboki wdech. Fakt, uratował mnie, po raz pierwszy i mam nadzieję ostatni. Ale ja uratowałam jego. Czy to też nie powinno się liczyć? Jesteśmy kwita. 1 do 1. Tak mi się wydaje. 
Czasami chciałabym umieć go nienawidzić, ale nie mogę. To wszystko przez to, że te trzy lata temu... Czemu ja byłam takim głupim dzieckiem, czemu? 
Do tej pory mam o to do siebie żal. Gdybym bardziej uważała wtedy by mnie nie musiał ratować i teraz miałabym święty spokój!

Oczami Leona 

O równej 15 wyszedłem z firmy I moim BMW pojechałem pod bazę skąd wszystkich zgarnąłem i powiedziałem gdzie mają być i co robić wszystko musi wyjść jak najlepiej, bo jak zrobię coś źle będzie po mnie. 

Oczami Violetty: 
Byłam już na miejscu. Miałam wszystkie potrzebne rzeczy i mniej więcej orientowałam się gdzie jest diament, który miałam znaleźć. Musiałam go mieć, wiele ludzi by za niego zabiło. Nawet ja. Muszę uważać...
Na razie byłam sama i orientowałam się w terenie. Miałam mieć wszystko perfekcyjnie zorganizowane.

Oczami Leona

Gdy dojechałem na miejsce szybko podszedłem do grupki moich   znajomych wszystko powtarzając miałem nadzieję że się uda bo  nie  mogę przegrać z Castillo. Gdy wszedłem do dużego zimnego pomieszczenia wszedłem  do sali do której miała wejść Violetta ponieważ dostała złe  informacje ze tam jest diament sam nie wiem gdzie jest nikt tego  nie wie a więc zostało mi czekać na nią a że chciałem ja upić przywiozłem  parę win i jedzenie Oczami Violetty:  Byłam w jednej z sali i stałam tyłem do drzwi, kiedy usłyszałam trzask.  Odwróciłam się i zobaczyłam Leona. Zmarszczyłam czoło. Byłam  podejrzliwa bardzo.Wyszedł z drugiego małego holu i zobaczył mnie  - Oboje wpadliśmy widzisz... - westchnął zrezygnowany opierając  się o ścianę - zostaliśmy zamknięci -Co? - warknęłam. Podeszłam do drzwi i próbowałam je otworzyć, ale się nie dało.  Uśmiechnął się lekko ale szybko przestał.  - Widzisz gdybyś nie zamykała tych drzwi i ja i ty byśmy wyszli - Ja nic do cholery nie zamykałam. -Och, nie rozumiesz, że te drzwi są zatrzaśnięte? - Rozumiem- westchnęłam. - I co teraz? - Mnie pytasz? Szybko stąd nie wyjdziemy, siedzę tu już pół godziny, wiec... - Super - oparłam się o ścianę i usiadłam na podłodze. - I akurat z takim  idiotą w jednym pomieszczeniu. - Ej, ej, zluzuj to co tam masz i uspokój się - powiedział opierają c się o ścianę Przymknęłam oczy i policzyłam do 10. - Masz jakiś pomysł?- zapytałam. - Mam ochotę się napić. Znalazłem tu wino, chcesz? - Jasne. - Jakie lubisz? - spytał obdarzając mnie szerokim uśmiechem. - Białe, gorzkie. Pokiwał głową i wlał mi.  - Dzięki - wzięłam od niego kieliszek. Piliśmy dużo i zachłannie. Wypiliśmy chyba kilka butelek.  Co z tego że gorzkie łapie jeszcze lepiej niż słodkie.  Ja zazwyczaj byłam odporna na alkohol ale tym razem się upiłam.  Patrzył na mnie badawczo. - Dlaczego mnie tak nie lubisz? - zapytał. - Co?  Aaa... Tak jakoś. A ty mnie? - spytałam.  - I ogólnie to jak życie? - dodałam. - Nie odpowiedziałaś na moje pytanie. Coś za coś. - Dobra, dobra - wywróciłam oczami. - To nie tak, ze cię nienawidzę,  przeciwnie właśnie, zawsze kiedy mówię nienawidzę,  mam na myśli kocham.  - Doprawdy? Jakoś to takie niewiarygodne. Czyli kochasz mnie? - Tak. Teraz ty. Też mi nie powiedziałeś co o mnie myślisz, Verdas. - Ja akurat nie muszę - pstryknął mnie w nos. - Tchórz - wzruszyłam ramionami. - Ja nie kocham - zaśmiał się. - Ta, jasne - pokiwałam głową. - Nudno mi jakoś.  Położyłam się na podłodze. - Gdyby tu był sygnał... - westchnął. - Wiesz, ja wolę się pieprzyć,  bo miłość jest dla słabych. - Aha, a z jakimi kobietami się kochasz? - popatrzyłam na niego. Chwilę nad tym myślał. - Trafiłaś w sedno. Nie wiem z iloma, ale wiem, że z każdą. - To ja chyba jestem wyjątkiem, nie? - zaśmiałam się. - Chyba jesteś trochę za młoda, chociaż ja to robiłem dawno, dawno temu... Usiadłam bardzo blisko niego.  - Za młoda? - prychnęłam. - Za młoda - przytaknął. - I nie ładnie tak sypiać z dwoma - powiedział,  pstrykając mnie w nos. - Nie sypiam z Diego, kurwa mać - warknęłam. - Nie mi takie kity - powiedział opierając się o ścianę. Zacisnęłam pięść na jego koszuli i pocałowałam go.  Oddał mój pocałunek. Złapał mnie w talii i ułożył sobie na kolanach.   Zdziwił się co robię, ale raczej mu się to podobało, więc kontynuował  schodząc niżej na moją szyję. - Ty chyba nie wiem co robisz - szepnął. - Możliwe - uśmiechnęłam się. Polizał moją szyję rozpinając moją koszulkę. - Bardzo źle - szepnął.  ----------------- Tak oto przedstawiamy Wam rozdział 2. Manm nadzieję, że wszystko jest dość jasne :) 2komentarze = next :)